Cockney to gwara miejska języka angielskiego używana przez niektórych mieszkańców Londynu. Nasuwa się trochę analogia z hantecem, za pomocą którego porozumiewają się niektórzy mieszkańcy czeskiego Brna.

Cockney zawiera wiele terminów slangowych, nieznanych literackiej angielszczyźnie. Są to często zapożyczenia z języków obcych, np. cushty ("dobrze") z romskiego kuštipen, lub kosher ("uzasadniony") z hebrajskiego kašer ("odpowiedni", por. koszerność). Wiele wyrazów cockney wywodzi się z cockney rhyming slang, np. rabbit ("mówić"). Inne przykłady to fisherman’s daugther – give me some water albo po prostu fishermen’s daughter – water. W rymowanym slangu (Cockney rhyming slang) dawnego Londynu „woda” to córka rybaka (cóż, niewątpliwie miała z wodą dużo do czynienia). W większości przykładów takie zależności kryły w sobie pewną logikę, jednak opierającą się zwykłym skojarzeniom i tak związaną z życiem londyńskiej biedoty, że zupełnie nieczytelną dla ludzi z zewnątrz. A o to właśnie chodziło. Hit and miss – kiss: pewnie dlatego, że nie zawsze ci się udawało skraść tego całusa. Near and far – bar: w Londynie do dzisiaj bary są wszędzie, blisko i daleko. Ale już w barze, czy blisko lady barmana czy daleko, wszędzie krążyło piwo. A więc far and near – to beer. Z kolei you and me – tea (no jasne, herbatka we dwoje...), itp.
Jeszcze inne przykłady
heavens above – love (zakochani raczej nie stoją mocno na ziemi...);
rat and mouse – house (w ubogich domach raczej na porządku dziennym);
rip and tear – swear
river Nile – smile
worry and strife – wife (ale też kiss of life);
station – constipation (być może aluzja do unieruchomionych pociągów).

Jak powstał ten slang? Cockney to przezwisko londyńskiego gawrona (ang. rook). Ta „ksywka” szybko przylgnęła do mieszkańców wschodnich dzielnic miasta, położonych zwłaszcza wokół słynnych doków (Royal Docks), później zaś do ich języka, ściślej, specyficznej gwary. Początek XIX wieku w wiktoriańskim Londynie to okres wręcz tytanicznych robót, związanych z rozbudową miasta. Budowa doków i stoczni, kopanie kanałów, sypanie wałów pod tory kolejowe, wszystko to wymagało ogromnej rzeszy ludzi. Tanią siłę roboczą znaleziono wtedy w nadmiarze wśród krzepkich „cockneyów” i napływowych postawnych Irlandczyków. Obie rasy kochały swój język, lubowały się w słowach. Londyńczycy znani byli z ciętego języka i swoistego poczucia humoru, Irlandczyków charakteryzował żywy temperament. Mimo że oba żywioły pracowały razem i współżyły ze sobą zgodnie, londyńczycy, aby podkreślić swoją „wyższość”, stworzyli rymowany slang – język, którym chcieli się odgrodzić od gości ze Szmaragdowej Wyspy, i wyśmiać przy okazji, acz życzliwie, irlandzkie przywary.

Źrodła:
Wikipedia - Cockney rhyming slang